Vandaag ben ik 56 geworden, vier keer zo oud als wat jou gegeven is, lieve Pepijn. 14 jaar. Toen jij geboren werd, was ik 41, en had ik er al bijna 3 termijnen van 14 jaar op zitten. Ik had al 3 keer zo lang mogen proeven van het leven, plezier mogen hebben, kunnen ontdekken, kunnen bijdragen aan dit weergaloze wonder van het bestaan. Zoals in het gedicht van Merel Morre: het hoort niet. En dan te denken dat ik er zomaar nog eens 2 of 3 termijnen van 14 jaar bij zou kunnen krijgen. Het is onbevattelijk dat jou dat niet vergund is. Ons vergund is. Ik had je graag zien opgroeien, groot worden, zien bulderen van het lachen. Ik had je graag bij me gehad. En toch ben je nu dichter bij me dan ooit.