Ik loop in de bossen bij Oisterwijk. Ik heb nog geen vier stappen op het pad gezet of jouw aanwezigheid waait me in het gezicht. Ik mis je Pepijn. Ik mis je in elke boom die ik passeer. In alle bomen die erom vragen door jou beklommen te worden. Die erom vragen om tot de hoogste toppen verkend te worden. Die vragen om iemand zoals jij, die graag wil zien wat het uitzicht is als je je boven het maaiveld verheft. Ik praat hardop, kijk omhoog en de tranen biggelen over mijn gezicht. Elke tak, elk blaadje, fluistert je naam. Ik zie je in alle bomen, in alle toppen. Ik zie je in de ruimte tussen de bomen. Ik voel je in het wiegen van de wind. In de vennen die stil wachten om door jou bekeken te worden. Ik kijk in jouw plaats. Het is stil, ik mis je, en je nabijheid is groot.
Ik huil met je mee lieve broer
Mooi Gaston, hoe je Pepijn ziet in alle bomen. Hij hield zo van klimmen en klauteren. Hij heeft mij ook vaak in een boom gekregen. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Je liefde voor Pepijn is voelbaar net als je verlangen naar hem. Ik deel je gemis.