Wat het precies is wat me zo raakte is moeilijk te zeggen. Was het de manier waarop de eigenaresse de hendel van het BBQ-apparaat bediende, diep in het Overijsselse De Lutte? Hoe zij de verborgen kamer onthulde waar het hout verbrand wordt? De achteloosheid waarmee ze zei dat je in zilverfolie verpakte zalm kunt garen? Haar liefkozende blik op de thermometer die het liefst de 250 graden aantikt voor het beste resultaat?
Ik zag in ieder geval speelgoed voor me. Een kunstig aan elkaar gelast geheel van voormalige gasflessen. Uitgehold en voor het doel geschikt gemaakt. Ik zag Pepijn en Boris aan de gang gaan om de geheimen van het apparaat te ontdekken, net zo lang pielend tot ze het aan de praat hadden. Een beetje gevaarlijk, en erg leuk. Ik zag ze plezier hebben. Nieuwsgierig zijn. Samen bezig zijn. Ik zag vakanties voor me. Die we hadden. Die we niet meer zullen hebben. Ik bleef er maar naar kijken, mijn ogen werden nat, en ik miste Pepijn.
