De waterval van AirBNB

’s Ochtends zie ik een bericht op mijn telefoon dat de reservering voor een studio in Athene is gelukt: Christos heet me welkom. Boris en ik gaan daar over een week heen. Het is lang geleden dat ik voor het laatst boekte via AirBNB. Ik bekijk mijn geschiedenis. Helemaal onderaan staat een boeking uit zomer 2013, in een voormalig klooster in Allerheiligen, midden Duitsland. We waren op doorreis naar Italië. Die stop staat me nog zeer goed bij. Hij lag een heel eind van de Autobahn vandaan, een verzameling oude gebouwen verstopt in een mooi bos. We konden er veilig de vouwwagen stallen. Het was prachtig weer. Het echtpaar dat verhuurde was erg vriendelijk, heel leuk mee zitten kletsen in de tuin. In de correspondentie vooraf lees ik ‘we are a family of four, with 2 kids (7 and 10 yrs – for sure they want to see the waterfall)’.

En dan breekt het, de beelden komen tuimelend over elkaar door. We zijn geen vierkoppig gezin meer. Pepijn en Boris zijn niet meer 7 en 10, niet meer die ielige, watervlugge kereltjes. Pepijn is er gewoon niet meer. Die waterval…. Ik herinner me de wandeling nog goed, over een smal, rotsig paadje. Ik heb de jongens talloze maken gefotografeerd, maar was niet tevreden met het resultaat. Ze klauterden over de stenen, we zagen een fotoshoot van een bruidspaar onderweg. Ze liepen over de randen van de resten van een oud gebouw, er was een heel parcours dat ze uitgedacht hadden. En ik maar glimlachen, kiekjes maken, meedoen, aanmoedigen. Mijn borst gevuld met trots en liefde. Dat die kleine mannetjes zo groot zouden worden. Ik realiseer me weer hoeveel ik van ze houd. Ik wil dat hardop zeggen, maar de emotie beneemt me de adem. Er is geen ontkomen aan. Vandaag moet ik voor de dag begint even naar Pepijns graf.