Stapelbed

Voor het slapen gaan lees ik ‘Tegen het vergeten’ van de Vlaming Peter Verhelst. Over het vergeten en vooral herinneren van zijn overleden moeder.

Prachtig, taai, een onstopbare stroom metaforen. De eerste komt binnen, de tweede is een onnavolgbaar. De derde – onbegrijpelijk, de vierde raakt me vol in de maag, de vijfde glijdt langs me heen, de zesde…..

Vermoeid leun ik achterover in mijn kussens. Niet te doen.

Dan verschijnt daar plotseling deze zin:

“… ik besef nog maar eens dat schrijven niet alleen een vorm is van denken (met je hele lichaam), maar vooral van spreken over hoe je niet kunt spreken (niet door antwoorden te geven, maar door de oorspronkelijke vraag elke keer met andere woorden te stellen).”

Ik ben weer klaarwakker. Dat is het, dat is het! Daarom schrijf ik! Ik weet het weer!

Het is half twee, en dan ligt daar dit vers.

Stapelbed

Op kamp sliep je nooit
Iemand boven je liet een scheet
Onder je werd geboerd
Links werd gekeet
Rechts slechts geloerd

Zelf gooide ik kussens
Zong hardop en luid
Ik volgde anderen en zij mij
Onmogelijk om hier tussenuit
Gevangen in het spel zijn wij

Wat als boven je corona
Onder je kanker, en het klimaat
Links van je de eerste, tweede en derde oorlog
Rechts militant en uit de maat
Achter je te vroeg gestorvenen
En vooraan burgers vertrapt door de staat

Overweldigd, overmacht:
Zoveel, zo groot, zo geklit aan elkaar 
Ik snak naar adem - daar! daar!

Het stapelt in de nacht

Ik verberg me achter kussens 
Huil hardop, maar zacht 
Stel dat iemand mij hoort 
Stel dat iemand om mij lacht

Wat als ik toch harder zou janken
En wat als ik niet onder stoelen of banken 
Wat als mijn tranen springen van bed naar bed 
Wat als iedereen naar hartenlust zou janken
En evenmin onder stoelen of banken

Wat als de bedden baden in aanvaard zeer 
Tranen wassend meer in meer
Ieder voor zich, God voor ons allen
Wat als we samen zijn gevallen
In klanken 
Rauw 
Ongeremd 
Teer

Misschien 

Misschien zijn we dan gered