Een olijfboom op het dak

Ooit zaten ze samen in dezelfde klas, klas 3 van Het4e Gymnasium. Ze ademden even dezelfde nabije lucht. Nu zijn ze er allebei niet meer. De een verloor het leven van de ene op de andere dag  terwijl hij het beste probeerde te maken van de schoolsluiting in coronatijd. Bijna 2 jaar later liet de ander het leven in drie maanden aan een ongeneeslijke ziekte.

Hun klasgenoten hebben in korte tijd  ervaren hoe kwetsbaar het bestaan is. En ook hoe je toch overeind kunt blijven en fier vooruit kunt kijken, met alles, ondanks alles.

De vriendengroepen van Tavi en Pepijn hebben het initiatief genomen om een olijfboom te plaatsen ter nagedachtenis. Ze zijn inmiddels 3 jaar verder, voor de zesdeklassers nog een paar weken eindexamens en dan laten zij de middelbare schooltijd achter zich. Op de laatste reguliere schooldag markeren ze nog een keer de jongens die uit hun leven zijn verdwenen.

Titia en ik waren uitgenodigd om bij de onthulling te zijn, net als de ouders van Tavi. Met hoevelen waren we? Honderd? In ieder geval een flink deel van de zesde jaarlaag en Pepijns vrienden uit de vijfde jaarlaag. Het was ontroerend. In antwoord hield Titia een geïnspireerde en geïmproviseerde speech, net als de moeder van Tavi. Ik had een brok in mijn keel. Niemand wist hoe daarna weer verder te gaan. In datzelfde ongemak was voelbaar hoe de liefde en betrokkenheid een weg zochten om zich te tonen.

Een olijfboom op het dak van de school. Olijfbomen kunnen duizend jaar worden. Dat hij moge groeien, en dat hij na generaties nog steeds herkend mag worden als herinnering aan de nieuwsgierige eigenzinnigheid van beide jongens. Van de jeugd. En eigenlijk van ons allemaal.

Dank jullie wel Rembrandt, Rosa, Finn, Mateo, Arthur, Daniel, Jonathan, Liz, Maarten en Sander.

Dank je wel Het4e Gymnasium, voor de bedding waarin dit mogelijk werd.

Nadien glipte ik nog even de gymzaal in. Gymzalen speelden een belangrijke rol in Pepijns middelbare school keuze. Ik stond oog-in-oog met een enorme zaal, waarin de eindexamentafeltjes al in het gelid stonden. Ik keek door de ruimte en zag Pepijn zwieren aan de touwen.