Er is weer kunst

Ze zijn  er weer, de lassers van toen: Boris, Arne, Stella, Lune, Raven, Noa, en in gedachten ook Luuk, Esma en Mick. We zijn op het plekje van Pepijn, hij zou vandaag 19 worden, deze vrijdag 28 februari 2025. Vier jaar geleden maakten ze onder begeleiding van Corinna, Brei, Bassie en anderen van Het Groene Veld een eigen kunstwerk ter ere van Pepijn: een van fietsonderdelen aan elkaar gelaste ‘P’. Op 2 juli 2021 werd het kunstwerk onthuld bij de opening van het Pepijnpad door burgemeester Halsema.

Al die jaren stond het daar, als baken, als  rustpunt. Op deze plek, waar alles gebeurde. Hier blies hij zijn laatste adem uit. Hier was Pepijn voelbaar. Hier brandden we kaarsen en kwamen we samen. Hier zaten we gewoon te zitten op het bankje, te zijn met zijn niet-zijn.

En toen werd het september 2024. Bij de ontruiming van een tentenkamp van daklozen aan de andere kant van het talud, werd het Pepijnplekje ook ‘meegenomen’. Het bankje bij de boom verdween. De groene regenton was er niet meer. Een ander kunstwerk van stalen stangen, dat we in 2023 hadden laten maken door Bernd, was omgeduwd en verbogen, de steen uit zijn binnenste weggerold. En het kunstwerk van de jongeren vergruzelde in een container op weg naar de vuilstort.

Eén tandwiel verzette zich, en bleef alleen achter op de plek.

Het deed pijn.

Veel pijn.

Het bankje was al snel door Bassie opnieuw gemaakt. Cadeautje van hem; zonder ook maar iets te hebben gevraagd stond het daar, onuitgesproken empathie was voldoende. De steen en het staal zetten we weer overeind, en bogen het recht.

Het kunstwerk van Peppie was een ander verhaal. Hoe vervang je iets dat onvervangbaar is? Pepijn zelf kunnen we niet terughalen, maar dat geldt ook voor het zweet, de aandacht en het samenzijn die in die gelaste ‘P’ zitten.

De makers waren onafscheidelijk, de eerste maanden na de dood van Pepijn. Inmiddels zijn ze uitgezworven over de wereld, ronden hun Bachelor af, oriënteren zich op een Master of zijn er al aan begonnen. Zelf een nieuw kunstwerk maken, dat zat er niet meer in. Maar een replica, dat wel graag.

Corinna maakte het in opdracht van de gemeente. En aan het eind van deze vrijdag plaatsten we het. Het is Peppie 2.0, steviger, robuuster.  Het eenzame tandwiel is weer verbonden met nieuwe tandwielen. De tijd loopt door. De schakels van een motorketting vormen opnieuw zijn koosnaam. De ‘P’  staat er weer, en het klopt. Pepijn is er terug.

In het voorjaar zullen we ook de bloemenpracht zien die we in de in de winter in de grond hebben gestopt, en de Pepijnpoort zal vernieuwd worden met duurzaam hout. Schaamte is waardevol als integriteit wordt aangeraakt. Dank je wel stadsdeel Noord voor het mogelijk maken van het herstel van de plek.

Lees het artikel in het Parool van 19 september 2024 over het verdwijnen van het kunstwerk.