Belichaming

‘Mama, wat is ‘belichaming’?’ Pepijn ving het woord op terwijl Titia in een telefoongesprek was met iemand. Hij hing die middag, ergens in het najaar van 2020, bij haar op de bank. Na het gesprek wilde hij weten wat het vreemde woord betekende. ‘Ik kan het wel in woorden zeggen, maar nog beter kan ik het je laten voelen’, zei Titia, ‘wil je dat?’

Daar had hij wel oren naar. ‘Ik ga je op twee manieren omhelzen. Mét en zonder belichaming. Mag jij daarna vertellen hoe je het hebt ervaren. Ze pakt hem vast, hugde hem met haar gedachten totaal ergens anders, leunde wat tegen hem aan. ‘Hoe voelt dit?’, vroeg ze. ‘ík weet niet, het voelt niet eigenlijk, alsof je er niet bent. Niks eigenlijk.’ Vervolgens hugt Titia, maar dan met belichaming. Ze neemt hem aandachtig in haar armen, drukt haar hart tegen zijn borst aan, en staat ze even stil met Pepijn samen. ‘Is dit anders?’, vraagt ze. ‘Ja, dat is wel anders’, antwoordt Pepijn. ‘Voelt wel echter, en liever.’

‘Dat is nu wat belichaming doet’, zegt Titia. ‘Wat je voelt en wat je doet vallen samen. Je bent er met je gedachten bij, en met je lichaam. Het voelt bezield, levend. En zo ben je ook voelbaar voor anderen.’

Zo pikte Pepijn vaker onverwachte dingen op. Achter die schijnbare onverschilligheid zat een nieuwsgierige jongen. Nu hij geen belichaamde omhelzing meer in praktijk kan brengen, moeten wij het maar doen in zijn plaats.