In de vroegte werd het podium opgebouwd; Bassie had de onderdelen ervan op zijn wagen geladen en kwam ermee aanrijden. Boris en zijn vrienden zaten er ook op, met hun kunstwerk voor Pepijn. Lachende gezichten, ondanks de motregen. Op het laatste moment nog een telefonisch interview met Het Parool. Er waren buurtbewoners, oud en nieuw; familie en vrienden van Titia en van mij, Pepijns vrienden van Het4e, zijn vrienden uit de wijk, ouders van hockey, zelfs iemand van de recherche die ons begeleid had op de avond dat Pepijn is gevonden. Onbekenden. En pers. Het was druk, deze vrijdagochtend 2 juli 2021. Ben zo blij dat we met zo veel deze opening hebben georganiseerd, want het liep gesmeerd.
Om stipt 11 h kwam burgemeester Halsema aan. Karin trapte af als ceremoniemeester. Titia droeg het gedicht voor Pepijn voor en voegde een paar rake woorden toe. Ik deed mijn verhaal. En ik brak bij het laatste woord, toen ik iedereen welkom heette op dit pad. Ons pad. Ik brak op exact hetzelfde punt als tijdens een repetitie eerder die ochtend. De diepere betekenis ontgaat me nog, het houdt me bezig. Is het het samenzijn in dit verdriet, maar ook in deze creatie van het pad? Zeker is dat ik me erg geroerd en gesteund voelde toen ik menigte overzag vanaf het podium, ik wilde dat dat samenzijn nooit voorbij zou gaan.
Toch is de rest van de opening heel snel gegaan. Femke Halsema hield een prachtige toespraak, het raakte me dat ze Pepijns kwaliteiten als nieuwsgierigheid, het gaan van ongebaande paden, levenslust, ook de kwaliteiten van Amsterdam noemde. Dat ze benoemde dat jongeren onvrij gemaakt zijn in corona tijd. Ik moest denken aan keti koti, waar op 1 juli de afschaffing van de slavernij wordt gevierd, letterlijk het verbreken van de ketenen. Op 2 juli, bij de opening van het PepijnPad vieren we wat mij betreft de verbinding met de jongeren, met de toekomst. Miti … kon na wan. Verbeter alsjeblieft deze armzalige vertaling, als je kunt.
Prachtige en verrassende acts stonden langs de route. Erna Berends plantte een plantje bij de sterfplek van Pepijn. Familieleden gaven interviews aan Hart van Nederland alsof ze niet anders gewend waren.
En toen was het voorbij. Nog even nagebabbeld met de ‘padwerkers’, en weer op huis aan. Ik had een vreemd katterig gevoel. Alles waar ik naar toe had geleefd was plotseling stil gevallen. Ik voelde me ontheemd. Onsamenhangend. Ontredderd.
Toch werd het gewoon weer zaterdag 3 juli. Om 11 h gingen we zoals de weken hiervoor aan de slag om het PepijnPad verder af te maken. Nog meer houtsnippers scheppen. Eenmaal bezig in het bos, in de beschutting van de bomen, en in goed gezelschap, voelde ik weer ontspanning. En een lach kwam op mijn gezicht toen het gedicht van Dennis mijn telefoon binnen floepte: een gevoel van geluk maak ik mij eigen / maatschappelijk bewijs van zoute druppels doen de eigenwaarde / stijgen😎
Hartverwarmend. Lees het hele gedicht hieronder, met Dennis’ toestemming.
Bekijk op deze pagina beeldmateriaal van de opening, en lees de verschillende berichten in de media.
Bekijk hier beeldmateriaal van de totstandkoming van het PepijnPad.
ja, sorry dat ik het zeg... ik stink, maar dit interesseert me geen moer. weer lopen en lopen met die fu.....kruiwagen maar wel een prachtig houten snipper vloer. ik stink naar zweet, wat ik zelf heel goed weet ik stink naar zweet, dat zo loopt over je rug en tussen de billen van je reet. ik de gek, en ik weet Niet te genieten, niet te luchten. Ik moet gaan, ik moet vluchten, Zweet verspreidt onaangename geuren Ik kijk Gaston aan "niks aan de hand" ga naar huis en gebruik deodorant ik kijk m aan en lach. een gevoel van geluk maak ik mij eigen maatschappelijk bewijs van zoute druppels doen de eigenwaarde stijgen😎