Sinds half juni heb ik het werk stilgelegd. Ik kwam nauwelijks meer vooruit: simpele dingen kostten me klauwen met tijd, de creativiteit werd minder, de interesse in zaken vlakte af. Er was geen puf meer. Op wilskracht sleepte ik mezelf voort, maar voor wie eigenlijk? Mijn ego beet zich nog in enkele zaken vast die ik moeilijk kon loslaten. Dit was niet heilzaam. De hectiek van de eerste maanden van het jaar kwam zijn tol opeisen, en ik besloot me over te geven. In overleg heb ik me ziek gemeld.
We zijn nu twee maanden verder. Met name nadat ik uit Italië terugkwam, waar ik 2 weken zonder agenda en met goede boeken en gezelschap in de zon heb gezeten, voel ik me frisser. Ik bezie mijn huis iets anders. Krijg zin om mijn zolder-annex-huiskamer, die ik grondig aan het opknappen was vlak voor Pepijns dood, weer aan te pakken. Ik stroom nog niet over van energie, maar er lijkt iets te gloren. Kleine stapjes. Gister de voering van de jas waarin Pepijn stierf zitten dichtnaaien. Deze dikke winterjas, die eigenlijk van Boris was, was door de ambulancebroeders opengeknipt in een vergeefse poging om hem te reanimeren. Nu kan hij naar een naaiatelier om hem min-of-meer te herstellen, zodat het relikwie uit de politietas kan waarin hij sinds januari heeft gezeten. Voor ons eigen Pepijn-museum. Vandaag een klein wandje verven. En zo voort. Stapjes.
Het grote gevaar schuilt hem niet in de dingen die ik wel of niet doe. Het schuilt in de dingen die ik wel of niet lees of kijk, en waar ik in mijn hoofd mee bezig ga. Met name na terugkomst uit Italië ervaar ik dat de informatiestroom zo enorm groot en alarmistisch is, dat het gemakkelijk is om mee gesleept te worden door de waan van de dag: de corona-maatregelen, de vaccinaties, het klimaat, het leed hier en elders op de wereld, alles trekt en zuigt aan mijn gevoel voor rechtvaardigheid, eerlijkheid, levenspuls, toekomst, aanwezigheid, schoonheid. Het is makkelijk overal iets van te vinden, het is makkelijk iets te snel te beoordelen. Het is vooral makkelijk om overal mee bezig te zijn, om te verzuipen in de kakofonie van dingen en dingetjes. Het is makkelijk me onmachtig te voelen, boos. Het is moeilijk een totaalbeeld te vormen van de juiste weg.
Daarom is een kalme en rustige geest mijn hoogste prioriteit. Ik ga nergens heen. Vanuit die lege aanwezigheid wil ik de dingen die komen en gaan bezien. Vanuit die rustige positie is het ook makkelijker keuzes maken: eerst dit, dan dat. Daarom mediteer ik veel deze dagen. Ik ga nergens heen. Dat is niet makkelijk, wel noodzakelijk.
Terwijl ik dit schrijf valt me in dat dit misschien onbewust wel de reden is waarom ik de jas van Pepijn, van Boris, herstel: de jas is dik en comfortabel, warm genoeg om de ontberingen van de winter aan te gaan. Met de jas creëer ik een metafoor die me helpt herinneren waar mijn hoogste prioriteit ligt: bij een rustige geest. Warm genoeg om de uitdagingen van alle dag aan te gaan.
Dankjewel voor deze reflectie, die ook mij helpt stilstaan bij het belang van een rustige geest in deze heftige tijden. De jas is een krachtige metafoor.
dat is ook nogal wat Gaston: ‘een totaalbeeld vormen van de juiste weg’ kwoudatikhetwist
Heel herkenbaar Gaston. Ik heb sinds Pepijn is overleden bijna niet gewerkt. Ik voelde dat ik de leegte wilde toelaten die Pepijn achterlaat. Ik wil voelen wat die leegte voor me betekent en waarmee ik die leegte eventueel een beetje zou willen opvullen. De schok van Pepijn’s dood was zo heftig en plotseling. Het riep grote levensvragen op. Waarom ben ik dan nog hier? Iedere cel van mijn lichaam wil bij Pepijn zijn. Toen ik hoorde dat Pepijn was overleden was het eerste wat ik spontaan zei: “Dan wil ik daar ook heen.” Het voelde als een oerinstinct. Als moeder wil je dichtbij je kind zijn, zeker als er dingen helemaal mis gaan. Ik wil dichtbij Pepijn zijn. Maar dat kan niet meer in fysieke vorm. Dat is rouw. Maar met mijn hart kan ik heel dichtbij hem zijn door in liefde aan hem te denken. Door mijn liefde voor hem centraal te stellen en te weten dat alles uiteindelijk om liefde draait. Het is de liefde van alle mensen om ons heen die me heeft gedragen en die maakt dat ik wil leven en nog meer focus wil hebben op liefde.
Rumi: “Love is the bridge between you and everything.”
Ik ga vanaf deze week weer werken. Ik denk veel aan Pepijn en dat geeft me nu een zachte glimlach vanbinnen. Op andere momenten voel ik diepe pijn of intense woede. Ik voel verlangen en gemis. Allemaal uitingen van liefde. En dat is waar ik mijn leegte mee vul: Het toelaten van liefde in al zijn uitingsvormen. Ik hou zielsveel van jou Pepijn. Waar je ook bent, je bent mijn zoon. En voor onze andere zoon Boris geldt precies hetzelfde.