Vandaag zou Pepijn 18 worden. Ik zie een grote, goed gebouwde jongeman voor me. Soepel en krachtig. Nieuwsgierige blik in zijn ogen. Benieuwd naar wat er voorbij de horizon en de beperking ligt. Ik zie hem samen optrekken met zijn broer.
Ik zie hem nog zitten, op de oranje stoel, bij mij boven op zolder. De zondag dat hij voor het eerst zoek was. Nu zit daar niets dan een herinnering.
Tasten De leegte is zo kolossaal Zo alomtegenwoordig Dat er door heen leven Hetzelfde voelt Als er door heen sterven Er door heen grijpen Hetzelfde Als er door heen zitten Er in tasten Hetzelfde Als er mee zijn Daarmee vult zich de leegte En anders niks
Een omhelzing voor jou Gaston, ik denk aan jou, Pepijns moeder en broer. En leef op afstand mee in het besef van de leegte die hij achterliet. Onder de indruk van wat Pepijns dood teweegbracht.
Dank Marret.