Twee november 2022, Allerzielen. De Noorderbegraafplaats heeft een sympathiek ritueel bedacht, wie wil kan een bloembol naar keuze planten voor zijn of haar dierbare die overleden is. Het was er best druk, ook om half 3, toen ik met Anne-Marie er heen ging. Houtvuurtjes overal. En een lege border, waar nu een paar bollen in prijken. Voor Pepijn een allium. Voor Anne-Marie’s vader enkele blauwe druifjes. Aan het begin van de avond heeft Titia het graf uitgelicht, en een kaarsje te water gelaten in de vijver van het Noorderpark. Rosa Top, schoolvriendin van Pepijn, heeft een kort verhaal weten te plaatsen bij een zelfde kaarsjes-viering in het Vondelpark. Het doet goed te weten dat er aan hem gedacht wordt. En het ontroert en verzacht te weten dat zoveel mensen dierbaren verliezen. Missen kan op zoveel manieren. Naar hun verhalen luisteren en kijken brengt Pepijn dichterbij, en is helend. Daarom was ik blij met mijn tranen toen ik later op de avond ‘Ik brand een kaarsje voor’ keek, het TV-programma waar Pepijn vorig jaar een plek in had. Het maakt het vallen zachter, we vangen elkaar op, ook al is er, om met Rosa te spreken, een gat in de weg.
Dit is het verhaal van Rosa.
Mijn gat in de weg
Ik kan mij nog goed herinneren hoe wij in de tweede soms een spel speelde. Het was een suf ‘doen, durf of de waarheid’ spel dat op mijn telefoon stond. We speelde het vaak tijdens beeldende vorming of film als we met een grote groep op de gang mochten zitten, soms tijdens andere lessen. Je moest elke speler zijn naam opschrijven op je telefoon. Ik gaf iedereen altijd een bijnaam die nergens op sloeg, maar jij was altijd ‘Peppie’, van mijn favoriete kinderprogramma ‘Peppi en Kokki’.
Een keer tijdens het spelen kreeg ik de opdracht “ga op Peppie zijn schoot zitten”. Terwijl ik op je schoot zat, deed je het ‘gat in de weg spel’. Dit omdat ik je ooit verteld had hoe erg ik een hekel aan dat spel had toen ik klein was. Ik wist dat ik zou gaan vallen en continu was ik mij voor aan het bereiden op het moment dat er een gat in de weg zou zitten. De angst van de gedachte dat ik weet dat er iets gaat gebeuren, maar niet weet wanneer.
Je ving me op Pepijn.
En ja, misschien was het omdat ik anders van de tafel op de grond gevallen zou zijn, maar je ving me op.
Deze keer zag ik het niet aankomen, ik kon mij nergens op voorbereiden.
Ik viel en ben sindsdien niet gestopt met vallen. Ik heb onderhand wat meer balans gevonden in het vallen. Ik ben gestopt met spartelen en laat mij vallen. Soms raak ik iets of iets mij en tuimel ik weer. Dan vraag ik mij af wanneer deze val stopt.
Het antwoord is nooit, het is een eindeloze val van spartelen, balans zoeken, balans verliezen, tuimelen en balans zoeken.
Je bent mijn gat in de weg Peppie, maar waar ben je om mij op te vangen?
Heb je ook een verhaal over of naar aanleiding van Pepijn? We ontvangen het graag.
Bekijk de aflevering ‘Ik brand een kaarsje voor’ van 2021, met een item over Pepijn.
