Nog twee weken. Dan is Pepijn al weer 2 jaar dood. We leven door, ik leef door, en ja, het gaat warempel ook zonder hem.
Maar ik mis hem, en ben van tijd tot tijd van slag. Ik mis zijn onschuld, zijn ondeugende oogopslag. Zijn zin om dingen in het leven te proeven.
Heel veel dingen gaan gemakkelijker dan een jaar geleden. Zo werk ik meer, met meer energie. Andere dingen gaan juist moeizamer. Zo lukt het bijvoorbeeld nauwelijks om te schrijven voor watskeburtpepijn. Ik heb stapels flarden tekst, maar het wil niet tot een goede afronding komen. Alsof het hoofd te vol is met ideeën, maar de eenvoud ontbreekt. Ik krijg de cirkel niet gesloten.
Ik kan makkelijk een pagina somberen. Alleen dat al houd me tegen om op papier te zetten.
Waar ik blij van wordt is het idee dat het PepijnPad een educatieve functie krijgt. Zijn oude lagere school ziet dat ook zitten, en we kijken samen wat er mogelijk is. Een pad voor natuureducatie, maar ook voor vragen over leven en dood. Het zou me goed doen dat zijn overlijden omgezet kan worden in een bron van leven, van voeding, inzicht, plezier.
Het is een klein gebaar in een wereld die alleen maar chaotischer is geworden. Er is zo veel waar ik me druk over kan maken. Toch is er nu maar een ding belangrijk: ik mis hem.
Aan iedereen alle goeds voor 2023.
Op maandag 16 januari 2023 om 18:01 h houden we net als vorig jaar een Stille Tocht.
Wie mee wil wandelen is van harte uitgenodigd.
Het is heel mooi dat er zo via het PepijnPad iets vruchtbaars kan groeien uit de dood van Pepijn. En tegelijk maak je heel goed duidelijk dat het gemis even groot blijft, de pijn van het verlies blijft gevoeld. En dat doet ook recht aan zijn leven en dat van jullie gezin.
Ha Gaston, wat een verschrikkelijk noodlot trof jullie en wat schrijf je mooi over je gevoelens. Meelevende groet van een oude kennis van vroeger, Myrthe